کد مطلب:141726 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:137
عمرو بن خالد در کربلا
«عمرو» قدم پیش نهاد و به امام حسین علیه السلام عرض كرد: «ای اباعبدالله! فدایت شوم. همتم بر این است كه به دوستانم ملحق شوم، نفرت از تخلف دارم در حالی كه شما را تنها می بینم كه همه اهل شما كشته شده اند»، آن حضرت فرمود: «پیش برو، كه ما هم به شما تا ساعتی دیگر ملحق خواهیم شد». او حركت كرد. [1] .
«عمرو» با گروهی چون غلام خود «سعد»، «جابر بن حارث سلمانی»، و «مجمع بن عبدالله العائذی»، كه از اهالی كوفه بودند، به میدان آمدند و عرصه را بر اهل كوفه تنگ كردند. در این درگیری دشمن، یاران حسین علیه السلام را از یكدیگر جدا كرد. پس از این غافل گیری، آنها امام را خواندند و طلب كمك كردند. امام برادرش - قمر بنی هاشم - را برای كمك به آنها فرستاد. با ورود حضرت ابوالفضل علیه السلام یاران حسین علیه السلام نجات یافتند. [2] .
«عمرو» با گروهی چون غلام خود «سعد»، «جابر بن حارث سلمانی»، و «مجمع بن عبدالله العائذی»، كه از اهالی كوفه بودند، به میدان آمدند و عرصه را بر اهل كوفه تنگ كردند. در این درگیری دشمن، یاران حسین علیه السلام را از یكدیگر جدا كرد. پس از این غافل گیری، آنها امام را خواندند و طلب كمك كردند. امام برادرش - قمر بنی هاشم - را برای كمك به آنها فرستاد. با ورود حضرت ابوالفضل علیه السلام یاران حسین علیه السلام نجات یافتند. [2] .
[1] «يا اباعبدالله! جعلت فداك، قد همت آن الحق باصحابك و كرهت ان التخلف فاراك وحيدا بين اهلك قتيلا! فقال له الحسين: تقدم فانا لاحقون بك عن ساعة». اللهوف، 47؛ بحارالانوار، ج 45، ص 23؛ خوارزمي، مقتل الحسين خوارزمي، ج 2، ص 24.
[2] ابصار العين، ص 116؛ تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 446.